29.10.09

"Turkey's dirty stories on display"




Wednesday, October 28, 2009
Şahika Temur
Istanbul - Hürriyet Daily News


A recent exhibition in Istanbul has a ‘Dirty Story’ to tell us. It is a story that takes us on a distressing journey to the bitter past of the 1980 coup where Turkey’s victims and perpetrators, cultural discrimination, violence and hate are all portrayed through art. The past remains there and continues to challenge Turkish society

Czech-born novelist Milan Kundera says that “wherever power injures you, that becomes your identity.” These words are enough to understand why nearly 30 works are on display at the exhibition, “The Dirty Story.” They are there to uncover a glimpse of Turkey’s misty past and remind citizens of the bitter experiences the country endured in the wake of the military coup of Sept. 12, 1980.
From the exhibition (Photo: Teoman Madra):
"It is enough that the truth comes out", video, 03.29.22 hours, Hakan Akçura, 2008
(Description: Abdülkadir Aygan was one of the PKK (Workers Party of Kurdistan) guerrillas, between 1977 and 1985 in Turkey. He was a counter-guerilla working in Turkish Armies special gladio team called JITEM between 1991 and 1999 too. This recording include all his confessions from this 22 years. Aygan is now a refugee in Sweden and living with his family under the Swedish Secret Police security. Hakan Akçura found and conviced him for this long interview and talked with Aygans three identities when he was sitting on three different chairs with three different clothes, facing three different angles. Translation into English of the video is still going on.)

With an eye to creating an artistic protest, the exhibition, running from Oct. 23 to Nov. 25 at the BM SUMA Art Center in Istanbul’s Karaköy district, displays works using techniques ranging from photography and pictures to statues and videos.

Many internationally known artists cooperated in the making of the exhibition, including: Yeşim Ağaoğlu, Hakan Akçura, Evrensel Belgin, Neriman Polat, Murat Morova, Fulya Çetin, Nalan Yırtmaç, Canan Beykal, İlhan Sayın, Hakan Gürsoytrak, Erdag Aksel, Murat Başol, Burak Karacan, Aktif Kollektif, Çağrı Saray, Extramücadele and Serpil Odabaşı.

The exhibition presents themes such as social violence, the culture of hate and discrimination, democracy, peace, the loss of social awareness and the perception of truth. Through their works, the artists have tried to demonstrate how people should brace themselves for their “dirty” stories, while attempting to demonstrate a path toward broadened freedom of speech that takes place in the political and public realms through art.

Every work has a different dirty story to tell. Some of them are rawer, such as the ones that refer to two innocent Kurdish children who were killed at the age of 12.

From the exhibition (Photo: Neriman Polat)
From the exhibition:Left behind from Ceylan to us: Shameran, Hakan Akçura, 2009

A picture of a basilisk is now the sole memory left of Ceylan Önkol [Hakan Akçura, HA], who was allegedly killed in a mortar blast in the eastern town of Lice; meanwhile, a painting depicting white birds flying in the sky around a young boy calls on viewers to commemorate Uğur Kaymaz, who was killed by security forces along with his father in the southeastern town of Kızıltepe.

The exhibition is being supported by Serpil Odabaşı, a famous painter who was born in the pre-dominantly Kurdish city of Diyarbakır.

Speaking to the Hürriyet Daily News & Economic Review during the exhibition, Odabaşı called on people to support the government’s Kurdish initiative to solve the decades-old Kurdish issue. “Do not let more children die. Do not let more mothers suffer pain. We need a new approach to solve our problems,” said Odabaşı, who is also a member of the International Activist Artists Union.

The painting “Kız Şaban”
[Nalan Yırtmaç, HA] is another dirty story stemming from the cultural discrimination that is at the heart of society in the southeastern city of Diyarbakır. It portrays Şaban Çelen, a gay man known as Kız Şaban, who was stabbed to death along with his 35-year old roommate in Diyarbakır. Çelen was famous for going out dressed like a woman. Four years before his death, his picture was placed on the front cover of “Prostitution in the Southeast,” a book written by the journalist Ahmet Sümbül telling the stories of women and girls forced into prostitution.


One of the most striking works at the exhibition is “Tarih-i Kadim” (the Old History), a black-and-white photo that combines both Islamic themes and contemporary metaphors by portraying a gravestone with a weapon.

Murat Morova, who is known for his unique art style, conceptualized the exhibition.

According to Morova, society can clean itself only if it accords more respect to human rights and democratic opinions. He said that “Dirty Story” questioned the dirtiness of social and political incidents rather than individuals’ dirtiness.

“It is a story that tries to look into society in the context of relations. It is the dirtiness of society and social dynamics: This has been a situation that has been dictated to us,” he said.

Voice against the censor

The exhibition also presented some works that have a unique structure in their expression. Ağaoğlu, who brought an eccentric and unusual sound to her poetry, took visitors on a journey through the universe of a poem in her expressive work against the “censor.” She said that she has especially focused on the issue of the censor in her two works that are on display at the exhibition.

Ağaoğlu believes that she has not seen a drastic change in the freedom of opinion when she looks at both contemporary Turkey and its past. “I do not believe the artists today are freer than they were in the past,” stated Agaoglu, who is a member of International PEN, the worldwide association of writers.

Ağaoğlu is known for her creative performances that combine poetry and the plastic arts into a different style she calls “poem installation.”

Copies of her surrealist poem, “The Other Lead Soldiers,” were printed on yellow draft papers and left crumpled on the ground for visitors to pick up. Another work of Ağaoğlu referred to poets who were forced to remain silent by the post-coup administration.

“The Poets Remained Silent,” is a white-and-black photo depicting five poets and philosophers with covered mouths. She attached a banner containing an acid remark by Kenan Evren, the military general who led the military coup in 1980, that said he would stage a coup again if there was a need to do so.

Interest of foreigners

The exhibition also attracted foreigners with content that delved deep into Islamic culture. Among the visitors was a couple from the German city of Hamburg.

Speaking of Morova’s works, Laura Baldwin, a Web designer, expressed her deep admiration of “Tarih-i Kadim.” “I see both sides of life in this work. I see life and death. I see life and shadow. I see beauty and ugliness,” she said. “I did not get any message out of it because it gave me more than a message,” she added.

Her husband, Niklas Baldwin, a photographer, disagreed with his wife, saying he did not believe artwork aims to present a social message to society.

“If an artwork releases a message to society, it would be a cultural reflex rather than an artwork. However, it is an artwork which is reborn from the ashes of Islamic culture as it goes back to its origin,” he said.

The exhibition provided a unique opportunity to students who study art at university. A group of students from Mimar Sinan University joined other visitors at the exhibition.

Sevil Akçınar, one of the students who attended the event, said that she was pleased to see such meaningful and expressive performances rather than the meaningless and absurd works that one frequently sees in contemporary art.

Updated with French translation of this article in 12-5-2010:

La Turquie et ses sales histoires à l’affiche


Une récente exposition à Istanbul a une « sale histoire » à nous raconter. Une histoire qui nous emmène dans un voyage pénible vers le passé amer du coup d’Etat de 1980, où victimes et responsables turcs, discrimination culturelle, violence et haine sont tous présentés au moyen de l’art. Un passé qui demeure ici et continue de défier la société turque.

Le romancier Milan Kundera, d’origine tchèque, a écrit : «Partout où la force vous blesse, cela devient votre identité.» Ces mots suffisent pour comprendre pourquoi une trentaine d’œuvres figurent à cette exposition intitulée «Une Sale histoire». Ils sont là afin de lever le voile sur le passé embrumé de la Turquie et rappeler à ses citoyens les expériences amères que traversa le pays à la suite du coup d’Etat militaire du 12 septembre 1980.

Visant à créer une action de protestation artistique, l’exposition, qui se [tenait] du 23 octobre au 25 novembre 2009 au Centre d’Art BM Suma, dans le quartier de Karaköy à Istanbul, [montrait] des œuvres utilisant des techniques allant de la photographie et des tableaux aux statues et aux vidéos.

De nombreux artistes connus à travers le monde ont collaboré à la réalisation de cette exposition, parmi lesquels : Yeşim Ağaoğlu, Hakan Akçura, Evrensel Belgin, Neriman Polat, Murat Morova, Fulya Çetin, Nalan Yırtmaç, Canan Beykal, İlhan Sayın, Hakan Gürsoytrak, Erdag Aksel, Murat Başol, Burak Karacan, Aktif Kollektif, Çağri Saray, Extramücadele et Serpil Odabaşı.

L’exposition [présentait] des thèmes tels que la violence sociale, la culture de la haine et de la discrimination, la démocratie, la paix, la perte de conscience sociale et la perception de la vérité. A travers leurs œuvres les artistes ont essayé de montrer comment les gens devraient prendre à bras le corps leurs histoires « sales », tout en essayant d’ouvrir une voie vers une plus grande liberté d’expression, prenant place sur la scène politique et publique au moyen de l’art.

Chaque œuvre a une sale histoire différente à raconter. Certaines sont plus dures, comme celles qui se réfèrent à deux gamins kurdes innocents assassinés à l’âge de 12 ans.

La représentation d’un basilic est désormais le seul souvenir laissé par Ceylan Ōnkol, qui aurait été tué lors d’une explosion mortelle dans la ville de Lice, à l’est du pays ; parallèlement, un tableau montrant des oiseaux blancs volant dans le ciel autour d’un jeune garçon appelle le public à commémorer Uğur Kaymaz, qui fut tué, ainsi que son père, par les forces de sécurité à Kızıltepe, au sud-est du pays.

L’exposition [avait] le soutien de Serpil Odabaşı, un peintre réputé, né à Diyarbakır, une ville principalement peuplée de Kurdes.

Lors d’un entretien qu’il nous a accordé, durant cette exposition, Odabaşı appelle les gens à soutenir l’initiative prise par le gouvernement en faveur des Kurdes, visant à régler une question vieille de plusieurs décennies. « Ne laissons pas d’autres enfants mourir ! Ne laissons pas d’autres mères souffrir ! Nous avons besoin d’une approche nouvelle si nous voulons résoudre nos problèmes », dit-il, tout en étant membre de l’International Activist Artists Union [Union Internationale des Artistes Militants].

Le tableau intitulé Ķız Şaban propose une autre sale histoire issue de la discrimination culturelle frappant la population de Diyarbakır. Il représente Şaban Çelen, un homosexuel connu sous le nom de Kız Şaban, poignardé avec son compagnon âgé de 35 ans. Çelen était connu pour sortir vêtu en femme. Quatre ans avant sa mort, son portrait figura en couverture de l’ouvrage La Prostitution au sud-est, écrit par le journaliste Ahmet Sümbül, qui racontait des histoires de femmes et de jeunes filles contraintes de se prostituer.

Une des œuvres les plus frappantes de cette exposition [était] Tarih-i Kadim [Histoire ancienne], une photographie en noir et blanc qui combine des thèmes islamiques et des métaphores contemporaines en représentant une tombe sur laquelle figure une arme.

Murat Morova, réputé pour son style artistique singulier, a conceptualisé l’exposition.

D’après lui, une société ne peut se purifier que si elle respecte davantage les droits de l’homme et les opinions démocratiques. A ses yeux, « Une Sale histoire » met plus en question l’aspect sale d’événements sociaux et politiques que celle des individus : « Il s’agit d’une histoire qui tente d’observer la société dans le cadre relationnel. Le côté sale de la société et de la dynamique sociale : une situation qui nous fut imposée. »

Une voix contre la censure

L’exposition présentait aussi certaines œuvres comportant une structure singulière dans leur expression. Yeşim Ağaoğlu, poétesse aux sonorités excentriques et inhabituelles, conduit les visiteurs dans un périple à travers l’univers d’un poème, dans une œuvre expressive contre la « censure ». Elle s’est particulièrement centrée, précise-t-elle, sur la question de la censure à travers deux œuvres figurant dans l’exposition.

Lorsqu’elle considère tant la Turquie contemporaine que son passé, elle n’observe pas un changement drastique pour ce qui est de la liberté d’opinion. « Je ne pense pas que les artistes soient plus libres aujourd’hui qu’ils ne l’étaient par le passé », précise l’artiste, membre du PEN International, une association d’écrivains à travers le monde.

Yeşim Ağaoğlu est célèbre pour ses performances créatrices, qui combinent poésie et arts plastiques dans un style différent qu’elle nomme « installation poétique ».

Des exemplaires de son poème surréaliste, intitulé The Other Lead Soldiers [L’Autre front], ont été imprimés sur du papier brouillon jaune, déchiré sur le sol pour que les visiteurs le ramassent. Une autre œuvre d’Ağaoğlu fait référence aux poètes qui furent contraints de garder le silence par l’administration instaurée à la suite du coup d’Etat.

« Les Poètes restés silencieux » est le titre d’une photographie en noir et blanc, représentant cinq poètes et philosophes à la bouche recouverte. L’artiste a joint une légende contenant une remarque acerbe du général Kenan Evren, qui dirigea le coup d’Etat militaire de 1980, disant qu’il referait un coup d’Etat, si besoin était.

L’intérêt des étrangers

L’exposition a aussi attiré nombre d’étrangers par son contenu explorant en profondeur la culture musulmane. Parmi eux, figurait un couple d’Allemands venus de Hambourg.

Evoquant les œuvres de Murat Morova, Laura Baldwin, chef de projets internet, témoigne de son admiration pour Tarih-i Kadim : « Dans cette œuvre je vois les deux côtés de la vie. J’y vois la vie et la mort. La beauté et la laideur. » Ajoutant : « Je n’en ai retiré aucun message, car cela m’a communiqué plus qu’un message. »

Son mari, Niklas Baldwin, photographe, n’est pas d’accord avec elle, précisant qu’à son avis, une œuvre d’art vise à transmettre un message social à la société : « Si une œuvre d’art envoie un message à la société, il s’agit là davantage d’un réflexe culturel que d’une œuvre d’art. Mais c’est une œuvre d’art, née à nouveau des cendres de la culture islamique, tout en revenant à ses origines. »

L’exposition [constituait] une opportunité unique pour les étudiants qui étudient l’art à l’université. Un groupe d’étudiants issus de l’Université Mimar Sinan s’est joint à d’autres visiteurs.

Sevil Akçınar, une des étudiantes présentes, nous a dit son bonheur de voir des performances aussi signifiantes et expressives, au lieu de ces œuvres dénuées de sens et absurdes que l’on rencontre fréquemment dans l’art contemporain.

Traduction : © Georges Festa – 12.2010 – Tous droits réservés. Reproduction soumise à autorisation.

24.10.09

"Pis Hikaye" açıldı


Fotograflar: Deniz Erbaş ve Neriman Polat

Serginin tanıtım broşürünü PDF olarak alttaki resminin üzerine tıklayarak ya da buradan indirebilirsiniz.

21.10.09

Oda TV'ye yolladığım "yorum"


Oda TV'de bugün yayınlanan ve aşağıda alıntıladığım haber-yoruma yazdığım, sayfada yayınlanıp yayınlanmayacağını hiç bilemediğim [ek: yolladıktan birkaç saat sonra yayınlanan] yorumumdur:

Ben, haber-yorumunuzda ismini vermeden bahsedip, ne iyi ki medyanın genellikle yapageldiğinin tersine linkini de vererek varlığını duyurduğunuz "Gerçekler Bilinsin Yeter" (Üç ayrı kimliğiyle Abdülkadir Aygan'ın ya da Türkiye'nin karanlık 22 yılının portresi) isimli videoyu yapan sanatçı, Hakan Akçura'yım.

Ama ne yazık ki, yazdığınız gibi Rıdvan Akar'ın röportajının bir ilk olmadığının doğru olması, yazılan bu haber-yorumun tümüyle doğru bilgileri içerdiğini kabul etmemi beraberinde getirmiyor. Şöyle ki:

"Aygan açıklamalarında JİTEM adına pek çok cinayet işlediğini anlattı. En bilineni Musa Anter cinayeti idi," diye yazmışsınız. Oysa, Aygan her zaman ve benle konuşup Musa Anter cinayetinin karanlı yüzünü açıklarken, bu cinayeti 'kimin işlediğini' hep açıklamıştır. Bu durum ve hatta cinayetin tanığı Orhan Miroğlu'nun onu doğrulayan açıklamaları, yıllar önce Hürriyet gazetesinin yapmış olduğu kolaycılığa düşmekten sizi alıkoymamışa ve onu 'Musa Anter'in katili' kılabilmenize engel olmamış.

"Özgür Gündem kendisini hayati tehlike nedeniyle İsviçre’ye kaçırdı," cümleniz de hatalı. Aygan'ın kaçırıldığı yer İsviçre değil İsveç'tir ve 'neden kaçtığı ya da kaçırıldığına' dair açıklamaları hakkınca okur ya da izlerseniz bu kadar kolaylıkla özetlenebilecek bir karakter taşımıyor.

Aygan'ın nasıl bir insan olduğuna dair kullandığınız sıfatlara gelince, bu konuda bir şey yazmak bana düşmez; o, size kendini tanımlayabilecek -ya da hiç bu yazılanları umursamayabilecek- bir yetişkin. Keşke her JİTEM katili ya da PKK gerillası onun kadar cesur olsa dedirtecek kadar da özgül bir insan bence.

Gelelim yazınızın beni asıl doğrudan ilgilendiren kısmına:

Haber-yorumunuzda, Ergenekon kapsamında Temizöz tutuklamasının ardından Taraf’dan Star’a, Samanyolu’dan Zaman'a kadar birçok basın kuruluşunun Aygan'la görüşmesinin tabiri caizse "işin ayağa düşmesi"nin ardından "internet üzerinden dahi Abdulkadir Aygan röportajı yayınlanmaya başladı" diye yazıyor ve blog sitemin linkini veriyorsunuz.

Öncelikle, zaten en azından 3.5 saatlik videomu internet üzerinden şimdiye kadar izleyen en az 17000 kişi biliyor ki, ben "Gerçekler Bilinsin Yeter"i 2008 yılının haziran ayında yayınladım. Yani yazıda aktardığınız tüm bu gelişmelerden önce... Yayınladığımsa bunca yılık sanatçı kimliğimle bir sanat işi, "özel bir biçimde" yansıtmaya çalıştığım bir Abdülkadir Aygan portresiydi; sadece bir röportaj değil!. Onun aktarımlarını içeren ilk türkçe "akan görüntü" idi. Hakkını yemeyeyim, Türkiye medyası da gerek o görüntüleri, gerekse filmin ve blog sitemin içerdiği fotografları tepe tepe ve bir kez bile benim ya da videonun ismini vermeden yayınladı, yayınlıyor.

Derdim, birilerinden önce ya da sonra olmaklıkta hiçbir zaman olmadı; ilk basın bültenimde benden önceki yayınlardan o yüzden uzun uzun bahsettim zaten. Ben Aygan'la yapılan her görüşmeye değer veririm. Onun verdiği bilgileri sadece "güncel mi, değil mi?" diye tartışan ya da kendi tasarrufunu ancak "ilk kez" yapılan bir tasarruf olarak sunduğunda anlamı olduğunu sanan dargörüşlü medya pazar mantığı benim çok uzağımdadır.

Bildiğim ise şudur: Aygan'ın itirafları ve açıklamalarının içerdiği ve en az 22 yılımızı karartan suçların tümünün hesabı sorulmadıkça ülkemiz hakkettiğince özgür ve adaletli bir ülke asla olamayacaktır. Videomun bu ne yazık ki hala süren güncel niteliği ise onun bu cuma gününden başlayarak bir ay boyunca İstanbul'da BM Suma Çağdaş Sanatlar Merkezi'nde sürecek 17 sanatçılı "Pis Hikaye" isimli sergimizde ilk kez halka açık gösterime sokmamın nedeni... Beklerim! Bildiğinizi sandığınız her şeyin doğrusunu ve bilmediklerinizi öğrenmeniz için!

Saygıyla...

Hakan Akçura"

Sözkonusu haber-yorum (içeriği olduğu gibidir):

RIDVAN AKAR! BU RÖPORTAJIN NERESİ İLK

CNN TÜRK’te 2 haftadır Rıdvan Akar’ın Abdulkadir Aygan ile röportajının jeneriği yayınlanıyor. Jenerikte bu röportajın çok özel bir röportaj olduğunun ve bir ilk olduğunun altı çiziliyor.

Peki, gerçekten öyle mi?

Önce PKK’ya katılarak Türk Ordusu’na karşı savaşan, ardından yakalanınca itirafçı olarak JİTEM adına PKK’ya karşı savaşan son olarak da JİTEM itirafçısı olan Aygan ile röportaj Akar’ın sunduğu gibi çok özel bir röportaj mı?

İsterseniz biraz daha derine inip konuya ayrıntılı olarak bakalım…

Abdulkadir Aygan,1977–1980 arası PKK’da faaliyet yürüttü. 1980’de 1,5 yıllığına hapise girdi. Ardından askere alındı. Ancak askerden kaçıp PKK’ya tekrar katıldı. 1985’te PKK’dan kaçıp itirafçı oldu. 1990 yılına kadar cezaevinde kaldı. Çıkınca kendi ifadesi ile JİTEM’e katıldı. Aygan açıklamalarında JİTEM adına pek çok cinayet işlediğini anlattı. En bilineni Musa Anter cinayeti idi.

Aygan daha sonra sivil memur olarak Burdur’a atandı. Ardından 2004 yılında Özgür Gündem Gazetesi’ne ilk itiraflarında bulundu. Özgür Gündem kendisini hayati tehlike nedeniyle İsviçre’ye kaçırdı. Özgür Gündem Gazetesi PKK’ya yakın bir gazeteydi. Aygan bu gazeteye işlediğini iddia ettiği cinayetleri anlattı. Ardından Aygan’ın anlattıkları Aram Yayınevi tarafından kitaplaştırıldı.

Gündem’in bu haberleri nedeniyle gazete toplatıldı. Gazeteciler yargılandı. Ancak bu olayı o zaman merkez medyada gazetecilik yapan kimse görmedi. Çünkü haber riskli idi. Konu edenin başına dert açabilirdi. Bu nedenle itiraflarda bulunan Abdulkadir Aygan, İsviçre sokaklarında hem PKK’nın hem de İsviçre’de yaşayan Türkler’in tepkisi nedeniyle yalnız kaldı.

Ancak Aygan’ın yalnızlıktan kurtulması, Ergenekon tutuklamaları ve Diyarbakır’da Albay Temizöz’ün faili meçhuller nedeniyle yargılanması sayesinde oldu. Artık konu üzerine haber yapmak, yazı yazmak risksizdi. Aygan bir anda medya yıldızı oldu. Taraf’tan Star’a, Samanyolu’dan Zaman’a kadar herkes arka arkaya Aygan’ın röportajını yayınlamaya başladı. Hatta Aygan ile röportaj o kadar kolaylaştı ki internet üzerinden dahi Abdulkadir Aygan röportajı yayınlanmaya başladı (http://open-flux.blogspot.com/)

Ve röportajların neredeyse tamamında “ilk defa”, “çok özel” gibi ifadeler birbirini kovalıyordu. Özgür Gündem’in yazdığı bir yana aslında hiçbirisi ne ilkti ne de çok özeldi. Abdulkadir Aygan, artık her soruya cevap veren, herkese konuşan ve konuştuğu televizyonun, gazetenin kimliğine bürünen zavallı bir adamı oynuyordu.

Şimdi tüm bunlardan sonra CNN Turk’ten Rıdvan Akar, Abdulkadir Aygan ile yaptığı “çok özel” röportajının “bir ilk” olduğunu söylüyor.

Aygan röportajlarının artık internet üzerinden yapıldığı koşullarda bu röportajın bir ilk olduğuna kim inanır?

Ya da Kandil’den gelen PKK üyelerinin sınırda büyük gösterilerle karşılandığı ve kısa sürede serbest bırakıldığı, kısacası Türkiye’de artık bir dönemin bittiğini haber veren bu görüntülerden sonra Akar’ın eski bir PKK itirafçısı ile görüşmesinin “çok özel” olduğuna kim inanır?

Sadece Kadir İnanır…

Barış Terkoğlu

Odatv.com

Basın Bülteni: "Gerçekler Bilinsin Yeter"in Türkiye'deki ilk halka açık gösterimi bir ay sürecek.

Selamlar,

Önümüzdeki cuma günü saat 18:00'de BM Suma Çağdaş Sanatlar Merkezi'nde açılacak olan ve ben dahil 17 sanatçının katıldığı "Pis Hikaye" ortak sergisi, 2008 yılının Haziran ayında internet üzerinden yayınlamaya başladığım ve şimdiye kadar en az 17000 kişinin izlediği, ne yazık ki hala güncelliğini ve önemini yitirmeyen "Gerçekler bilinsin yeter"'in (Üç ayrı kimliğiyle Abdülkadir Aygan'ın ya da Türkiye'nin karanlık 22 yılının portresi) Türkiye'deki ilk halka açık gösterimi de olacak.

İlk basın bültenimden bu yana geçen yaklaşık bir buçuk yıl içinde, bu 3.5 saatlik kayıtta sorularıma Abdülkadir Aygan'ın verdiği cevaplar, yaptığı sıradışı açıklamalar birçok kez Türkiye medyasının öncelikli konusu oldu. Bu videonun açtığı yolda birçok gazete ve tv kanalı Aygan'la buluştu ve Türkiye'nin o karanlık 22 yılına dair yeni bilgilere ulaşmaya çalıştı. Bu açıklamaların yolgöstericiliğinde açılan ölüm kuyuları, tartışılan cinayetler, anlaşılmaya ve gerçek konumuna oturtulmaya çalışılan kimlik ve örgütlenmeler JİTEM Davası'ndan ETÖ Davası'na kadar birçok hukuksal sürecin parçası haline geldi.

Tüm bu adımların atılmasındaki payı düşünüldüğünde medyanın, bu videonun tanıtımı ve duyurusu konusunda bugüne kadar çok istekli ve namuslu davrandığını söyleyemeyeceğim. Bunun kimilerince anlaşılır nedenleri olduğu kadar, kimilerince de artık sürdürülmek istenmeyen bir suskunluk olduğuna ilişkin umudumla sizi bir kez daha bilgilendirmek istedim:

Herbirimizin eminim pürdikkat yaşantıladığı ve bence olağanüstü öneme sahip gelişmelerin ardı ardına aktığı, bu daha aydınlık bir geleceğe dair umut dolu günlerde, Ceylan'ın öldürülmesinin ardından yaptığım şahmeran tasvirimle ve diğer sanatçı arkadaşlarımın hepsi birbirinden önemli ve etkileyici işleriyle birlikte yapılacak "Gerçekler Bilinsin Yeter"in Türkiye'deki ilk halka açık gösterimine ve "Pis Hikaye"mize hepiniz davetlisiniz. Umarım sizler de okurlarınız ve izleyenlerinizi ben ve bizim adımıza davet edersiniz.

Saygılar,

Ek linkler:

19.10.09

Freude, Tränen, Wut, Liebe - Emotionen


Internationales Kunstprojekt in der Bergstadt uraufgeführt mit Initiative von proArt und Galerie Bananapark

Von
Andrea Luderer-Ostner
Passauer Neue Presse
19.10.2009




Landau.
Große menschliche Gefühle aus dem Alltag, dem Unterbewusstsein, dem zwischenmenschlichen Miteinander gepaart mit Freude, Tränen, Wut, Liebe und vielem mehr. Diese Gefühlsschwankungen, die oft tief in der menschlichen Seele verwurzelt sind, haben internationale Künstler zum Ausdruck gebracht und in Videokurzfilmen verfasst.

Erstmals in Deutschland zu sehen

„Human Emotions“ heißt das Film- und Videoprojekt, das erstmals in Deutschland aufgezeigt wurde. In der Galerie Bananapark in der Straubinger Straße, organisiert durch den Landauer Kunst- und Kulturverein proArt, fand diese Uraufführung am Samstagnachmittag statt.
„Die südafrikanischen Künstlerin Alison Williams war die Initiatorin für dieses internationale Projekt. Sie sammelte 200 Videos“, ließ Jana Riabowa wissen und suchte selber als Leiterin der Galerie Bananapark und Kuratorin diese Kunstprojekts in Deutschland die 15 Kurzfilme aus, die gezeigt wurden.

Für die einzelnen Länder werden Kuratoren ausgewählt, die selbst bestimmen können, welche Anzahl von Filmen in ihrem Land gezeigt wird. Die Konzentration der Zuschauer spielt bei der einstündigen Vorführung eine große Rolle. Jeder Zuschauer empfinde die Filme anders, die zum Nachdenken anregen und viele mit einem offenen Ende anspornen die Gedankengänge weiterzuspinnen. So dauert ein gepfiffenes Zwiegespräch von Behjat Omer aus Kurdistan mit dem Titel „Whistle conversation“, gerade mal zwei Minuten und lässt den Zuschauer einerseits schmunzeln und andererseits nachdenken, wie die Geschichte wohl weitergeht.

Bisher wurden Filme aus dem „Human Emotions“-Projekt in Dänemark, Portugal, Spanien, Georgien, China, Australien und Irland gezeigt und am Samstag erstmals in Deutschland. „Das Projekt ist im Frühjahr unter der Federführung von Initiatorin Alison William gestartet“, erklärten Jana Riabowa und Till Bollwage. Nach den Kriterien von Qualität und Dauer der Filme suchte Jana Riabowa alleine diese 15 Filme aus insgesamt sieben DVDs aus. „Notizen habe ich gemacht und die Filme mindestes dreimal angeschaut“, berichtet sie und erklärt die einzelnen Darstellungen. Der kürzeste Film dauert nur dreißig Sekunden, der längste Beitrag 11:22 Minuten. Auch Initiatorin Alison Williams ist mir ihrem drei Minuten dauernden Kurzfilm vertreten. Eine Großaufnahme von ihrem Gesicht zeigt, wie sich Menschen mit Gedanken selber zum Weinen bringen können. Auf den ersten Blick ist das Gesicht verzweifelt und traurig nach und nach werden die Gesichtszüge verschwommener, die Hände kommen ins Spiel und vor die Augen. Zum Vorschein kommen Tränen die über die Wangen laufen, Mundwinkel die sich verzerren und letztendlich bewegt sich die Darstellerin aus dem Filmausschnitt - als Flucht vor sich selber, vor der Kamera oder vor den Gefühlen, diese Betrachtung sei dem Zuschauer selber überlassen.

Schmerzloser Kampf der Geschlechter

Bei dem Beitrag von Osvaldo Cibils aus Uruguay mit dem Titel „After big bang before big crunch“, ist anfangs eine leere weiße Zweisitzer-Couch zu sehen. Zwei schwarz gekleidete Personen, Mann und Frau, geben sich auf dem Sofa einem schmerzlosen Kampf mit Körperverdrehungen und Windungen, einmal als kleinen Ringkampf, dann wieder beim Geschlechtsakt, hin. Krasses Gegenteil dazu ist eine Beobachtungskamera in einem Ausländerviertel in der Türkei. Der Künstler Hakan Akcura hat eine Kamera einfach nur aufgestellt und die vorbeigehenden Jugendlichen bemerken zufällig die Kamera, albern vorerst etwas zögerlich herum, doch mehr und mehr werden sie mutiger, lassen ihren Gefühlen freien Lauf und „wagen“ sich ganz nach vorne zu einer Nahaufnahme.

Catharsis (Recording one) - 2008 May - 05:26 - Hakan Akçura

Der Betrachter ist bei jedem Beitrag angehalten, sich mit Gefühlen, schönen und traurigen, auseinander zu setzen und das ein oder andere wiederzuerkennen. Die Filme: Glenn Church, USA („Fragility“), Anders Weberg, Schweden („Dejacted“), Cristina Valenca Limera, Spanien („Fear“), Bill Millett, England („The Book“), Behjat Omer, Kurdistan/England („Whistle conversation”), Hakan Akcura, Türkei/Schweden (“Catharsis”), Osvaldo Cibils, Uruguay („After big bang before big crunch“), Alison Williams, Südafrika („Art of tears“), Jenny Vogel, USA („Die Wüste“), Richard Jochum, USA („Mama“), Vienne Chan, Kanada/Hong Kong („The magic flute“), Sue Pam-Grant, Südafrika („Self portrait”), Dave Swensen, USA (“Until death part us”), Masha Yozefpolsky, Irsrael („Deep freeze”), Simone Stoll, Deutschland („Missing you”)

17.10.09

Pis Hikaye: Söz çoğaltmak, müdahil olmak, özgürlük alanını genişletmek için...

18 (17*) sanatçının ortak sergisi "Pis Hikaye", 23 Ekim cuma günü saat 18.00’de BM Suma’da açılıyor.

18 (17*) sanatçının örgütlediği "Pis Hikaye" sergisi 23 Ekim - 25 Kasım 2009 tarihleri arasında BM Suma’da olacak.
Pis Hikaye, münferit vakalardan kadim acılara, yakın tarihimizin izdüşümlerinden gazete sayfalarında birbiri ardınca akıp giden gündelik haberlere kadar içinden geçmekten bir türlü kurtulamadığımız hassas iklimlerin kimi görünür, kimi gizli izdüşümlerini ele alan işlerden oluşuyor. Abdülkadir Aygan, Şaban Çelen (Kız Şaban), Ceylan Önkol, Uğur Kaymaz, Necdet Adalı, Kenan Evren gibi ya aklımızdan hiç çıkmayan ya da hayal meyal hatırlanan isimler, toplumsal şiddet, nefret ve ayrımcılık kültürü, demokrasi, barış ve eşitlik ülkülerinin içinden çıkamadığı açmazlar, toplumsal hafıza(sızlık), gerçeklik algısı (manipülasyonu) ve farkındalık (yitimi) kafa yorulan konular.

Yaşama hakkının gasp edilmesini, ölümler, toplumun ruhuna işleyen şiddet, tahammülsüzlük ve ayrımcılık, artık mahkemelerde ve medyada dillendirilir olan ideolojik ya da mafyatik suç örgütleri, hatta devletin kendisiyle açıklanmak yerine birer münferit vakaya, rakama, istatistiksel girdiye indirgenen, faillerin kayırıldığı, toplum gözünde temize çıkarıldığı ya da görünmez kılındığı baskın bir atmosferden beslenen bir sergi bu. Bu atmosferin bireyleri nasıl insanlar, toplum ve dünyayı nasıl bir yer haline getirdiğine sanatçıların kimisi hemen yanı başımızda ve bugün görünür olan üzerinden, kimisi kadim olgulardan, kimisi de öznel duygulanımlardan hareketle yaklaşıyor.
Serginin bir diğer boyutu ise oluşturulma ve örgütlenme biçimi. Mahmut Koyuncu ve Yahya Madra’nın metinlerinin eşlik ettiği sergide, tüm bu meselelere kafa yoran 18 (17*) sanatçı “Pis Hikaye”lerimizle nasıl başa çıkacağımıza dair önerilerini kolektif bir yaklaşımla bir araya getiriyor. Bu eylem sergi, tüm açmaz, çıkmaz ve eleştirilere rağmen, sanat ortamı/piyasası/endüstrisi içerisinde kendi sözünü çoğaltmanın, siyasi ve kamusal alana sanat yoluyla müdahil olmanın, özgürlük alanını genişletmenin yordamını araştıran/işaret eden bir araya gelme pratiklerine dair de bir önerme içeriyor. Bir yandan hem toplum ve dünya düzeniyle hesaplaşırken, bir yandan da yaygın ve baskın “sanat” ve “sanatçı” tanımlarını sorguluyor. Sistemle nasıl uzlaşırız yerine birbirimizle nasıl uzlaşırız sorusunu soruyor.
Yeşim Ağaoğlu, Hakan Akçura, Evrensel Belgin, Neriman Polat, Murat Morova, Fulya Çetin, Nalan Yırtmaç, Canan Beykal, İlhan Sayın, Hakan Gürsoytrak, Erdağ Aksel, Murat Başol, Burak Karacan, Aktif Kolektif, Çağrı Saray, Vahit Tuna (*), Extramücadele ve Serpil Odabaşı’nın resim, fotoğraf, şablon, yerleştirme, yazı, heykel ve video gibi farklı tekniklerdeki bireysel ve kolektif çalışmalarından oluşan “Pis Hikaye”, 25 Kasım’a kadar BMSuma’da.

Deniz Erbaş, 2009

(*) Not: Vahit Tuna, bu basın bülteni yayınlandıktan dört gün sonra "işinin sergiye yetişemeyeceği ve sırf sergiye katılmak için başka bir yapıt vermek de aklına yatmadığı" gerekçesiyle sergiden çekildi. Dolayısıyla ilk basın bülteninde 18 olarak açıklanan sanatçı sayısı 17'ye düştü.

BM Suma Çağdaş Sanat Merkezi
Voyvoda Caddesi, Yanıkkapı Sokak
No:3 Kat:2 Karaköy
Tel: 0212 3615861


Sergiye iki işimle katılıyorum.

İlki "Gerçekler bilinsin yeter" (Üç ayrı kimliğiyle Abdülkadir Aygan'ın ya da Türkiye'nin karanlık 22 yılının portresi).

2008 yılının haziran ayında internet üzerinden yaygınlaştırdığım 3.5 saatlik videom. Şimdiye kadar internet üzerinden en az 17 bin kişinin izlediği, birçok kapalı kahvehane ve anfi gösterimi için kopyasını her isteyene yolladığım, hakkında sadece daha en başlarda Tempo dergisinde bir röportajın ve daha sonra Radikal 2'de Ahmet İnsel ve Sezgin Tanrıkulu imzalı bence çok önemli bir makalenin yayınlandığı ama öte yandan bu bir buçuk yıl boyunca videonun içerdiği akan görüntülerin ve fotografların, yasa ve ahlak dışı bir biçimde ATV'den Kanal D'ye, Samanyolu TV'den internetin onlarca haber sitesine kadar medyada, isim vermeden, çoğunda kendi üretimleriymişçesine kullanılmasından geri durulmadığı videom.









Televizyon kanallarının yasa ve ahlak dışı yayınlarından iki örnek

Hakkında yazılacak olası bir haber için Taraf gazetesiyle, videonun tamamının kanalda gösterilmesi ihtimali için Hayat TV ile aylarca yazıştığım, her iki süreçte de onların büyük bir istekle başlattığı bu yazışmaların bir gün "aslında biz Aygan'a ulaşmak istiyoruz, bunu sağlar mısın?" (Taraf), "Yönetim videoyu kesip biçmeden yayınlamak istemedi" (Hayat TV) türü cümlelerle kesildiği videom.

Yayınlandığı linkin ve hakkında yayınladığım ilk basın bültenimin içeriğinin bir buçuk yıl boyunca hiç aksatılmadan her gün en az iki kere Doğan medya kuruluşlarınca ziyaret edildiği ama yukarda sözünü ettiğim İnsel-Tanrıkulu makalesi dışında hakkında tek satır haberin yapılmadığı videom.

Açıkçası çok merak ediyorum, görünüşte içeriğini yaygınlaştırmayı en istemesi gereken kuruluşların bile varlığını görmezlikten geldiği "Gerçekler bilinsin yeter"in bu ilk halka açık gösterimini Türkiye medyasında kim, nasıl duyuracak ya da duyuran olacak mı?

Sergilenecek ikinci işim ise "Şahmeran: Ceylan'dan bize kalan" . Ceylan ve adalet için yapılan her eylemde, kimin elinde havaya kaldırıldığını görsem sevindiğim şahmeran tasvirim.

Birbirinden özel işleriyle yanımda yeralacak tüm arkadaşlarımla birlikte hepinizi 23 Ekim'de BM Suma Çağdaş Sanat Merkezi'nde açılacak "Pis Hikaye"mize bekliyoruz.


16.10.09

HEP Portugal 2009 will run




Look what beautiful seashells!
(Recording four and five)
Image: 04.05.2008 15:43, Stockholm Highway, Sweden
Voice: 03.05.2008 18:03, Möja Island, Sweden
Hakan Akcura, Stockholm, 2008

HEP Portugal at the Jose Malhoa Musem will run from 20 to 25 of October 2009.

Human Emotion Project – International Video Art at the José Malhoa Museum

Human Emotion Video Installation:
20 October to 25 de October 2009
10h00 – 12h30 | 14h00 – 17h00

Presentation | Vídeo Projection:
22 October 2009
21h00h – 24h00

A group of creative authors from the most varied geographical and cultural ground outfitted with the infinite possibility of video art express the complex strength that identifies us as human beings: the emotions.

Provided by the exquisite extensive video collection of the Human Emotion Project, founded and directed by the South African artist Alison Williams, a roll of forty works selected by the Portuguese commissioner of the HEP group will compose an eclectic audiovisual program to be held at the José Malhoa Museum from 20 to 25th October, with a special gathering in the evening of 22nd of October of 2009.

The evening session of 22nd October will be lighten by the accredited Art Professor and Filmmaker Fernando Galrito as guest speaker and also by the inclusion in the screening program of student works from of the High School of Arts and Design of Caldas da Rainha (ESAD.CR) that this way are associated to the event.

The presentation evening hosted by the José Malhoa Museum of the Museums and Conservation Institute (MJM-IMC.IP), in partnership with the Human Emotion Project (HEP) and the High School of Arts and Design of Caldas da Rainha (IPL-ESAD.CR) will take place at 21h00h and will be extended up to the 24h00.

During the entire schedule of the Human Emotions Video Art event (from 20 to 25 October) all works selected (HEP and ESAD.CR) will be rolling in the Multimedia Room in a rotational format at the opening hours of the museum

Alberto Guerreiro
Curator - HEP Portugal

Selection for HEP Portugal at the Malhoa Museum -
40 works, one week show and three exhibition rooms.

Alison Williams (RSA) – Interview: 5:50
Hakan Akçura (TUR/SWE) – Look! What Beautiful Seashells: 15:43
Kyle van Osdol (EUA) – Room Mates: 2:29
Ulf Kristiansen (NOR) – The Tiger and the Lamb: 2:30
Gérman Britch (ARG) – Disturbing Memories 2: 17
Alicia Felberbaum (ARG/RU) – There and Back: 2:57
Michael Chang (DIN) – Concerto Azzuro: 6:14
Karina Smigla-Bobinski (SUI) – Routes: 4:47
Michael Douglas Hawk (EUA) – Bubble Girl: 2:14
Danny Germansen (DIN) - Alienation and Loneliness: 01:59
Dave Swensen (EUA) – Laughter is the Best Medicine: 7: 01
Richard Jochum (AL/EUA) - Home Sweet Home: 1:37
John Benneth (DIN) – The Tube: 2:27
Daniel Chavez (EUA) – Private Camera: 1:54
Ektoras Binikos (GRE) – Narcissus: 2:26
Natalie Johanna Halla (ESP) - I dreamed about your life: 3:28
Gaia Bartolini (ITA) – Unseen Dialogue: 2: 34
Luca Curci (ITA) / Fabiana Roscioli (ITA) – Impossible Garden: 6:06
Manfred Marburger (UK) – Proud: 2:13
Masha Yozefpolsky (ISR) – Deep Freeze: 7:44
Anders Weberg (SWE) / Alison Williams (RSA) – Mirror/Mirror: 0:44
Michal Brzezinski (PT) – Drzewa: 4:49
Amina Bech (NOR) - Tranquility Inverted: 3:40
José Drummond (POR) – The Illusionist: 2:20
Christy Walsh (EUA) - Future is a White Sky: 1:00
Robertina Sebjanic (ESL) & Nika Autor (ESL) – Niro: 2:21
Verena Stenke (AL) & Andrea Pagnes (ITA) – Colonize: 4:08
Tim White Sobieski (EUA) – Closer to Fall: 4:10
Debbie Douez (ES/CAN) – Two in One: 3:18
Adamo Macri (CAN) – OOC: 5:54
Irina Gabiani (GEO) – The Slaves of the System: 3:56
Ice trip (MEX) – Craquellure: 3:39
Alberto Guerreiro (PT) – RE. Absent: 2:30
Behjat Omer (RU) – 1-6 Frames: 4:12
William Esdale (RU) – Somatic Identity: 5:10
Joas Nebe (AL) - Milky Way: 3:22
Bill Millet (RU) – Memory Capsule: 5:30
Niclas Hallberg (SWE) / Stina Phersdotter (SWE) – Inner Departure: 3:34
Vienne Chan (CHI/CAN) – Night Dance: 5:53
José Luis Pajares (ES) – Lunas: 3:17

HEP Portugal 20 - 25 October 2009
Place: Jose Malhoa Museum (State Museum)
Facilities: Temporary exhibition and Multimedia room
Location: Caldas-da-Rainha

5.10.09

Şahmeran: Ceylan'dan bize kalan

Ceylan için suç duyurusu
Jandarmaya 'Ceylan Önkol' soruşturması
Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’a Açık Mektup
(imza kampanyası)
Savcı, İçişleri Bakanı ve Genelkurmay yetkilileri hakkında suç duyurusu...
Ceylan’ın fazlası, bizim eksiğimiz... - Cihan Aktaş
İnanmama hakkı - Onur Caymaz
Her raporda ölüyor
Altın portakallar Ceylan Önkol için...
Ceylan için toplanan bini aşkın imza Başbakanlığa gönderiliyor
Ceylan için yürüdüler: 'Ceylan'ın katili militarizm!'
Ceylan için başlayan imza kampanyası büyüyor
Savcıdan suçlama: Hepiniz PKK yandaşısınız

Ceylan'ın mezarına çiçek bıraktılar: 'Açılımı asıl buradan başlatın!'
Yazarlar Ceylan için açıklık ve adalet istedi
Ceylan, Uğur, Mizgin, Xezal, İbrahim ve diğerleri - Orhan Miroğlu
Sanatçılar Ceylan’ı ziyaret etti
Ceylan'ın gözlerinden kaçamazsınız
Ceylan raporunda soru işaretleri
Böyle kurtulamazsınız... - Ahmet Altan
Asimetrik... - Yasemin Çongar
Vatandaşın mayına basma olayı... - Yıldıray Oğur
Ceylan kendini öldürmüş diyorlar
Ceylan'sız eksik kalmıyor mu bu ülke - Demiray Oral
Eşekler ve çocuklarımız - Ece Temelkuran
Normal birinin adalet anlayışı - E. Ali Aydın
"Kardeşlerim ölüyor, kalbimin doğusunda..." - Evren Barış Yavuz
Ben bir anneyim - Seda Ergün
Başeğmeyen coğrafya Lice - Eren Keskin
Bütün analar birleşiniz! - Suzan Samancı
IMF gösterilerimiz ve Ceylan - Doğan Tarkan
Hem öldürün, hem susturun
Çok failli cinayet - Yasemin Çongar
Ceylan'ın annesi: Önce tuhaf bir hırıltı oldu...
Ceylanem Kezew (Ceylanım ciğerim)
Ah çoban kızı! - Yıldırım Türker
Demek ki Ceylan kendi kendine infilak etti
Liceli Ceylan’dan Ahmet Altan’a mektup - Önder Aytaç
GëZUAR - Onur Caymaz
Ağabeyi daha şanslıydı
Havan topuyla ölen çocuğa geciken keşif
"Genelkurmay Ceylan Önkol'un Patlayıcıyla Ölümünü Açıklamak Zorunda"
Ceylan cevap bekliyor
Ceylan'ın otopsi raporundaki patlayıcı
Askeri cennet ve çocuk cesetleri... - Ali Bayramoğlu
Havan değil... Öyleyse ne
Ceylan Önkol Lice'de Hedef Gözetilerek mi Öldürüldü?
Malum / Cinayeti Asker İşledi, Otopsiyi Temizlikçi Yaptı, Vicdan 'Hani Bana' Dedi!
Ceylan’a gözyaşı
Kızımın parçalarını eteğimde taşıdım
Ceylanların sessizliği - Yasemin Çongar
Göbeğini kaşıyan gazeteci... - Ahmet Altan

Susacak mısınız? - Ahmet Altan

Küçük kız - Ahmet Altan

Havan mermisi kızı parçaladı


Ceylan Önkol'un vurulduktan sonraki görüntüleri (Sadece yetişkinler için...)


Not: "Şahmeran: Ceylan'dan bize kalan"ın yüksek çözünürlüklü kopyasını
(5197x4370 piksel, 300 dpi) aşağıdaki resme tıklayarak edinebilirsiniz.