28.2.13

REVA: Är det en annan svensk flagga?



Hakan Akçura / 2013, Stockholm


Det var väldigt fuktigt och mörkt. Jag var rädd. Jag skakade. Jag försökte vara lugn och det enda jag frågade pappa var ifall det var långt kvar tills vi var framme. Jag började förstå att mina föräldrar inte kände till något av sorgen jag bar på och inte ville veta något om mitt dolda förflutna. Jag började tro att mina känslor inte var viktiga för en enda människa.

En kloakarbetare kom med ägg till oss, han bar dem med tänderna. Han var tvungen att krypa för att nå oss.

Det sipprade vatten över väggarna.

16:30 biljettkontroll Gamla Stan.

Min lillebror var aldrig rädd.

Jag längtade efter att se min storebror eftersom jag trodde att han skulle kunna skydda mig. I hopp om att få syn på honom, tittade jag rutinmässigt ut genom ett nyckelhål när ingen såg mig.

Det senaste tipset vi har fått in kom kl 16.30. Kanske betyder det att Reva-poliserna fått ledigt idag (man kan ju hoppas!), men om inte: glöm inte bort oss i lördagsvimlet!

Vi sökte skydd i ett förråd, gömda i det allra innersta hörnet under en hög med cementsäckar. Jag lutade mig mot min lillasyster och kände hennes hjärta smattra.

Jag såg uppslagna dörrar, möbler i oordning, fjädrar rivna ur sängkläder, svävande i luften.

Hennes främsta bekymmer i livet var förutom hennes betyg hennes fräknar. Hon spenderade alla sina lunchpengar på exotiska krämer för att befria sitt ansikte från dem.

Nu var hon borta.

Polis vid T-bana Slussen Kl 19:00.

Till en början var jag mycket rädd, men senare vande jag mig vid det.

Vi blev förföljda till Boston av jägare från Georgia.

Min mor gav mig till en man från ”underjorden”. Det var för att jag var judisk, sa mannen.

Jag tog mina fyra små barn och flydde.

Jag hoppas på att få höra från dig igen.

Massor med poliser och några väktare i Rinkeby. Kl 23.00.

Folk tyckte synd om oss och en dam gav oss gåsbär.

Jag kommer aldrig glömma människorna – stönande, bortdomnade skuggor – de rörde sig sorgset, tvekande.

Det är en ohygglig känsla. Du vet, du är bland människor men du är som på en öde ö.

Total isolation, total ensamhet.

Varje gång jag försökte bryta tystnaden blev jag snabbt påmind av andra vilken tur jag hade, mer tur än de flesta.

Danuta och Maria skaffade falska ID-kort åt mig och min syster. Vi gömde oss nedsänka i vatten hela natten. När morgonen kom gömde sig också andra i vassen och jag hörde en vakt ropa: ”Jag ser er där; kom fram!”

De flesta lydde, men vi gömde oss i vattnet i ytterligare flera dagar.

Jag drog fram en resväska från under min säng och la henne i den och sa till henne: ”Du får inte gråta och inte prata. Du får inte säga ett enda ord eller ropa”. Hon hade rött hår, ett fräknigt ansikte och var alltid prydligt klädd i en svart skoluniform med en lysande vit krage. ”Om du gör ett enda ljud kommer de att ta dig och du kommer dö”.

Jag färdades på natten: låg lågt hela dagen… jag stannade inte en enda gång: så stor var min rädsla för att vara förföljd av slavägarnas jakthundar från Södern.

10 poliser söker igenom tåg på Medborgarplatsen. Kl 23.30.

Medan övervakaren åt kvällsmat tog jag av mig skon och slank ur kedjan och sprang. Jag sprang… jag hörde rop efter hundar att jaga mig med…

När jag tittade ut genom fönstret var bussar uppradade utanför porten.

Den natten stal jag en båt och lyckades ta mig ända till Ohiofloden… efter att ha tagit mig över den gömde jag mig på en bro som hade två våningar. Mina förföljare passerade rakt under mig och jag kunde höra varenda ord de sa.

24.00 Polis i Rinkeby, Gullmarsplan och Medborgarplatsen! De söker igenom tunnelbanetåg!

Cops in Rinkeby, Gullmarsplan and Medborgarplatsen! They are searching through subway trains!

Johannes Anyuru och Sara Westin

25.2.13

Together... Against Hate! "Not To Say It's Over!" / "Lynch Map of Turkey: A map of Turkey showing locations of lynch acts and attempts"


I have updated and published my artwork "Lynch Map of Turkey: A map of Turkey showing locations of lynch acts and attempts" the fourth time under the title “Not to say it’s over(Bitti dememek için!) two days ago in Turkish.

I first produced my artwork on 17th January 2010 to be published at Turkish daily newspaper Birgün. The first title of my artwork was "Just a little bit remains!" (Az kaldı!) And the newspaper chose "The Republic of Lynch" as the headline for that page:



I updated the map on 26th September 2010 with 29 more lynch attempts under a new title "Even less remains!" (Daha da az kaldı!) and published it in my blog:




The third update titled "Almost over!" (Bitmek üzere!) included 50 new lynch attempts and acts, including those that were not successful merely because there was nobody at the target venue.




I’ve published the fourth update titled "Not to say it’s over!” (Bitti dememek için!) adding 32 new attempts and acts of lynch since August 2012:

Sakarya / August 27 2012
İstanbul - Çatalca / August 28 2012
Bursa / September 6 2012 and September 24-29 2012 
Çanakkale / September 2 2012
İstanbul -Maltepe / September 3 2012
Bitlis - Adilcevaz / September 6 2012
Istanbul / September 6 2012
Trabzon / September 17 2012
Mersin / September 20 2012
Gaziantep - Şahinbey / October 9 2012
Mardin - Mazıdağı / October 23 2012
İstanbul - Okmeydanı / October 30 2012
Van / October 30 2012
Tekirdağ - Şarköy / November 4 2012
Muğla - Bodrum / November 13 2012
İstanbul - Bakırköy / November 15 2012
Şanlıurfa / November 22 2012
İstanbul / November 23 2012
Uşak / November 23 2012
Rize / November 23 2012
Erzurum - Yakutiye / December 6 2012
İstanbul / December 28 2012
Afyonkarahisar - Sultandağlı / December 29 2012
İstanbul - Tuzla / January 4 2013
Diyarbakır / January 9 2013
Adıyaman / January 30 2013
Bingöl - Genç / February 3 2013
Uşak - Sivaslı / February 4 2013
Antalya / February 18 2013
Sinop / February 18 2013
Samsun / February 19 2013
Trabzon / February 20 2013

In the last six months, as different from the past, there were people who have given me a helping hand to ease my burden: Some informed me about past lynch attempts that took place in their towns, which were not included in my maps, while some of my followers told me about the lynch attempts which they’ve found out as a result of personal searches and which were not included in the previous three maps. I have now added 17 more lynch attempts that took place between 2006 and 2012:

Kırıkkale - Vize / July 20 2006
Batman / June 25 2007
Gümüşhane - Torul / June 27 2007
Siirt / June 23 2008
Kastamonu / June 25 2008
Mersin / April 23 2009
Siirt / June 12 2009
Ankara / October 25 2009 
Giresun - Doğankent / April 17 2010
Gümüşhane -Kürtün / April 19 2010 
Hakkari - Yüksekova / March 2 2011
Malatya - Doğanşehir / April 6 2011
Batman / August 15 2011
Konya / December 19 2011
İstanbul - Zeytinburnu / March 18 2012
İstanbul - Kağıthane / June 19 2012
İstanbul - Esenler / July 11 2012

My artwork lists predominantly racist, nationalist, ethnic and homophobic hate attacks.
Although my artwork is based on a careful searching and archiving work over a long term, there may still be some lynch attempts or acts that have not been included, and I will of course regretfully add them to the list if I am informed about them.
I'm afraid to say "It's over!" one day.

21.2.13

"Bitti dememek için!..." Nefrete karşı! Hep birlikte...


Bugün tam adıyla "Türkiye linç yapılmış ya da linçe kalkışılmış mülki idare bölümleri haritası"nı dördüncü kez yeniliyor ve "Bitti dememek için!" başlığıyla yayınlıyorum.


Bu çalışmamı ilk kez 17 Ocak 2010 tarihinde yayınlanmak üzere Birgün Gazetesi için ürettim. Yayınlanan ilk başlığı "Az kaldı!" idi.



Ece Temelkuran ve Sezgin Öney köşe yazılarında bu çalışmamdan sözettiler.

Aynı haritayı takip eden 8 ay içinde gerçekleşen 29 yeni linç teşebbüsünü ekleyerek bu kez "Daha da az kaldı!" başlığıyla yeniden ürettim ve 26 Eylül 2010 tarihinde yayınladım. 


"Bitmek üzere!" başlığıyla yayınladığım üçüncü yenilemeye eklenen yeni linç teşebbüsleri, linç tehditleri ve yöneldiği mekanlarda insan olmadığı için hedefine ulaşamayan linç amaçlı saldırıların sayısı 50'ydi.



"Bitmek üzere!"yi yaygınlaştırdıktan sonra Evrensel Kültür dergisinin Ekim sayısında benimle konu hakkında Eylül ayında yaptıkları söyleşi yayınlandı

Aynı Eylül ayında Radikal gazetesi Pazar Eki'nde kapağa taşımayı düşündüğü bir röportaj yaptı, ardından İMÇ televizyonu canlı yayın bağlantısıyla konuyu ekranına taşımak istedi. Bu son iki süreç sonuçlanmadı. İkisinde de bana aktarılan son özür cümlesi, özetle, editörlerin akan gündemin diğer konularını öne almayı yeğlemesiydi.

Bugünler "Nefret Suçları" kavramının yaygın tartışıldığı günler.

Geçtiğimiz günlerde, 15 ve 16 Şubat tarihlerinde Irkçılığa ve Milliyetçiliğe Dur De Girişimi'ni de bünyesinde barındıran Sosyal Değişim Derneği'nin düzenlediği 'Uluslararası Nefret Suçları Konferansı', İstanbul, Taxim Hill Hotel'de yapılmıştı. 

Bugün aynı zamanda, 22-27 Şubat tarihleri arasında sürecek "5. Baki Koşar Nefret Suçları ile Mücadele Haftası"nın başlangıç günü.

Nefret Suçları Yasa Kampanyası Platformu'nun hazırladığı Nefret Suçları Yasa Taslağı önerisi yayında, "Nefret Suçları Yasası istiyorum!" imza kampanyası sürüyor.


12 Ocak 2011'de verilen Siiirt Milletvekili Osman Özçelik ve 19 Milletvekilinin, başta cinsiyet temlli ayrımcılık ve nefret suçları olmak üzere ayrımcılık ve nefret suçları olmak üzere ayrımcılık ve nefret suçlarının araştırılarak alınması gereken önlemlerin belirlenmesi amacıyla Anayasanın 98 inci, İçtüzüğün 104 ve 105 inci maddeleri uyarınca bir Meclis Araştırması açılmasına ilişkin önergesi" Meclis Genel Kurulu'nca reddedildi.

27 Ekim 2011'de verilen İstanbul Milletvekili Sebahat Tuncel ve 21 Milletvekilinin, medyanın ayrımcı yaklaşımının ve medyadaki nefret söyleminin araştırılarak alınması gereken önlemlerin belirlenmesi amacıyla bir Meclis araştırması açılmasına ilişkin önergesi Meclis Genel Kurulu'nca reddedildi.

26 Mart 2012'de verilen Şanlıurfa Milletvekili İbrahim Binici ve 22 Milletvekilinin, ayrımcılık ve nefret suçlarındaki artışın nedenlerinin araştırılarak alınması gereken önlemlerin belirlenmesi amacıyla bir Meclis araştırması açılmasına ilişkin önergesi Meclis Genel Kurulu'nca reddedildi.

23 Ekim 2012'de verilen İstanbul Milletvekili Sebahat Tuncel ve 21 Milletvekilinin, nefret suçlarının araştırılarak alınması gereken önlemlerin belirlenmesi amacıyla bir Meclis Araştırması açılmasına ilişkin önergesi Meclis Genel Kurulu'nca reddedildi.

TBMM'ye 3 Aralık 2012'de CHP'nin verdiği "Nefret Suçları Yasa Teklifi" komisyonda görüşülmeyi bekliyor. BDP'nin 2 Ocak 2013'te grup önerisi olarak TBMM Genel Kurul gündemine getirdiği, "Nefret suçlarındaki artışın belirlenmesine ilişkin araştırma önergesi" reddedildi.  Dün BDP'nin TBMM'ye sunduğu "Nefret Suçları Araştırma Komisyonu kurulması önergesi"  reddedildi.

Ama tüm bu gelişmelerden daha önemlisi, bu dördüncü yenilemeyi yayınlamamın asıl nedeni, elbette ki, geçen hafta -umarım- her birimizin yüreğini ağzına getiren, Sivas Katliamı'nı hatırlatan görüntüleriyle kabuslar yaşattıran, HDK milletvekillerine yönelik Sinop ve Samsun linç kalkışmaları...

Bugün yayınladığım bu dördüncü yenilemeye "Bitti dememek için!"e, öncelikle Ağustos 2012'den bu yana gerçekleşen 32 yeni linç ve linç teşebbüsünü ekledim:

Sakarya 27 Ağustos 2012
İstanbul - Çatalca 28 Ağustos 2012
Bursa 6 Eylül 2012 ve 24-29 Eylül 2012 
Çanakkale 2 Eylül 2012
İstanbul -Maltepe 3 Eylül 2012
Bitlis - Adilcevaz 6 Eylül 2012
Istanbul 6 Eylül 2012
Trabzon 17 Eylül 2012
Mersin  20 Eylül 2012
Gaziantep - Şahinbey 9 Ekim 2012
Mardin - Mazıdağı 23 Ekim 2012
İstanbul - Okmeydanı 30 Ekim 2012
Van 30 Ekim 2012
Tekirdağ - Şarköy 4 Kasım 2012
Muğla - Bodrum 13 Kasım 2012
İstanbul - Bakırköy 15 Kasım 2012
Şanlıurfa 22 Kasım 2012
İstanbul 23 Kasım 2012
Uşak 23 Kasım 2012
Rize 23 Kasım 2012
Erzurum - Yakutiye 6 Aralık 2012
İstanbul 28 Aralık 2012
Afyonkarahisar - Sultandağlı 29 Aralık 2012
İstanbul - Tuzla 4 Ocak 2013
Diyarbakır 9 Ocak 2013
Adıyaman 30 Ocak 2013
Bingöl - Genç 3 Şubat 2013
Uşak - Sivaslı 4 Şubat 2013
Antalya 18 Şubat 2013
Sinop 18 Şubat 2013
Samsun 19 Şubat 2013
Trabzon 20 Şubat 2013

Ayrıca öncesinden farklı olarak bu son altı aylık süreçte yükümü, derdimi paylaşanlar oldu: Kimileri beni, kentlerinde olan, haritalarıma geçmeyen, bildikleri eski linç teşebbüslerinden haberdar ederken, kimi izleyenlerim de yaptıkları kişisel aramalarla ulaştıkları ve yine benim bu üç haritamda yeralmayan linç teşebbüslerinden haberdar ettiler. 2006 ile 2012 arasında gerçekleşen bu 17 linç teşebbüsünü de haritaya ekliyorum:

Kırıkkale - Vize 20 Temmuz 2006
Batman 25 Haziran 2007
Gümüşhane - Torul 27 Haziran 2007
Siirt 23 Haziran 2008
Kastamonu 25 Haziran 2008
Mersin 23 Nisan 2009
Siirt 12 Haziran 2009
Ankara 25 Ekim 2009 
Giresun - Doğankent 17 Nisan 2010
Gümüşhane -Kürtün 19 Nisan 2010 
Hakkari - Yüksekova 2 Mart 2011
Malatya - Doğanşehir 6 Nisan 2011
Batman 15 Ağustos 2011
Konya 19 Aralık 2011
İstanbul - Zeytinburnu 18 Mart 2012
İstanbul - Kağıthane 19 Haziran 2012
İstanbul - Esenler 11 Temmuz 2012

Çalışmamda ezici bir çoğunlukla ırkçı, milliyetçi, etnik ve homofobik nefret kökenli kalkışmalar, eylemler yeralsa da, özü gereği bir başka zamanda ve nedenle oluşsa bu niteliğe de sahip olacağına emin olduğum, olası suçlulara, sıradan insanlara yönelik linç kalkışmaları ve ne iyi ki boş olan kürt siyasal örgütlenmelerinin binalarına yönelik linç amaçlı saldırılar da yeralıyor.

Çalışmalarım uzun süreli, özenli taramalara dayansa da, varsa atladığım linç kalkışma ve eylemlerini bana iletirseniz -ne yazık ki- onları da ekleyeceğim.  

Ne yazık ki hala, bir gün "Bitti!" diyecek olmaktan korkarım.

20.2.13

Yaşlılar için dönüşsün kentler - Cihan Aktaş



Yaşlılar için dönüşsün kentler


Cihan Aktaş


20/02/2013

Dünya Bülteni


"Ortalık insan yüzü görmek için süpermarketlere gidip hiçbir şey almadan çıkan ama bu arada birileriyle iki cümle kurabilen, tittrek, ürkek, içine kapanık, yaban, çocuksu yaşlılarla dolu." Hakan Akçura
İnsan ömrü refah seviyesine bağlı olarak uzuyor ya, bu tür bir refah aynı zamanda o uzayıp giden ömrü ne yapacağını bilememenin  acıklı kaynağına da dönüşüyor.  Ömrün ucu uzun, demiş zamanında, tecrübe edenler. Acaba toplumsal ve bireysel refah seviyelerini, yaşlılık günlerinin bir kâbusa çevrilmesine izin vermeyecek şekilde yeniden tanımlamak nasıl mümkün olurdu?
Daha somut soru ise şu: Kentsel dönüşüm, yaşlıların aileden kopmaksızın bakılması açısından nasl tasarlanabilir? Yeterince gerçekçi metin kaleme alınıyor bu konuda, ben de biraz hayal kurmuş olayım; elbet elden ayaktan düşen için kaygı duyan her insanı ilgilendirmesi gereken  zaruri bir hayal.
Bir ayı geçti, İsveç'te yaşayan  ve güncel sanat alanında eserler veren Hakan Akçura ile internet üzerinden bir söyleşi yapıyorum Dünya Bülteni için. Akçura'nın yoğun çalışmaları ve benim de internet bağlantılarımda meydana gelen aksamalar nedeniyle söyleşimiz umduğum süre içinde tamamlanmadı ama yakında yayında olacak. Söyleşimiz sadece sanat meselelerini kapsamıyor ve zaten gerçekleşme sebebi, hayatla ilgilenen bir sanat üzerine düşüncelere dalma vesilesi olmaktı benim açımdan.
Akçura Stockholm'de yaşıyor ve  bakıcılıkla geçiniyor. Kendi ifadesiyle "yaşlı, her anlamda -konuşma, zeka, bedensel- engelli" dört insana 24 saat hizmet veren bir özel sağlık şirketi bakımevinde çalışıyor. Bu işi bulabilmesi bile çok zor olmuş, Türkiyeli bir göçmen olduğu için. Ancak kendisi hayat tarzıyla sanatsal faaliyetlerini bütünleştiren bir insan. Mesela, bakımevinde çalıştığı sırada molalarda  balkondan  gökyüzünü panoramik olarak fotoğrafladığı sahnelerle "Gökyüzü hepimizi sarıyor" başlığıyla sergi açarak, elimizde olanı görme, hiç görmediğimiz bir şeyi görecek şekilde gökyüzüne bakmayı hatırlatma gibi konularda manalı bir kurguya ulaşıyor.

Halihazırda son üç yüz yılın binlerce yerel gazetesini taramaya devam ediyor.  Aslında tasarladığı tüm İskandinavya ve İzlanda'nın "saklı, dile getirilmeyen, hakkında cümle kurmak gerektiğinde de dönüştürülen, söylenti kılınan gizli tarihi"nin köklerinin gün yüzüne çıkması. Söyleşide de okuyacaksınız. İsveç topraklarında birkaç yüzyıl öncesine kadar toplum tarafından artık bir yük olarak görülmeye başlanmış olan yaşlı, güçsüz ve engelli insanlar pencereden yoksun  izbe mekânlara adeta tıkılıyor,  dahası, bu yalıtım da umulan hafiflemeyi sağlayamadığı için olsa gerek, bir zaman sonra da özel uçurumlardan atılıyorlarmış.
Bu özel uçurum konusunu ben önce metaformuş gibi algılamaya zorladım kendimi ve Akçura'ya yeniden sordum. Araştırmaları sırasında gerçekten de güçsüz ve sakatları attıkları ortak isimleri "ättestupa" olan birçok -onlarca- uçurumun varolduğu gizli bilgisine ulaştığını dile getirdi.
Beterin de beteri var. Aklıma Rus anarşist Piyort Tkaçyev (1844-1886) geldi. O yirmi beş yaşından büyük herkesin öldürülmesini talep ediyordu. (Kendisi 42 yaşına kadar yaşamış gerçi.)
Sanat eserleri üzerinden, gençlik yüceltilip yaşlılık değerleri hos görülürken, Avrupa'nın bir çocukluk çağına girmekte olduğunu savunmuştu, Ortega y Gasset. İskandinavya ülkeleri bağlamında yaşlılık sadece "gençlik ülküsü"ne özgü saplantılar ve "üretemez olma kusuru" yüzünden olmayan, aynı zamanda bir ortada bırakma geleneğinin ağırlığıyla da baş edilmesi gereken bir sosyal devlet sorunu.  Çekirdek aileye ait mekânlarda olduğu kadar özel kurumlarda da yaşlıların bakımını ağırlaştıran iklim,   edebiyata da yansıyor.  İsviçreli yazar Maja Beutler'in "Flissingen haritada yok" isimli kitabındaki öyküler, "çelik-krom" soğukluğunu hissettiren bir yalnızlığa dönük çaresiz sorgulamalarıyla yaşlılığın kıyametini haber veriyor gibi geliyor bana, her okuyuşumda. Ölüm, yaşlılık, hastalık... Çocuklar daha iyi durumda da görünmüyorlar gerçi. Herkes kendi iç dünyasında çözümlemeli yalnızlığının sorunlarını sanki, kendine ait "tanrı"sıyla.
1973'te yayımlanan "Bizi aşktan koru" isimli kitabıyla çekirdek aileyi eleştiren, monogamiden "kurumlaştırılmış yamyamlık" diye söz eden Danimarkalı feminist yazar Suzanne Brogger 1990'larda aileye dönüşünün sebeplerini şu cümleyle özetlemişti: "Aile yaşlıları, çirkinleri ve hastaları bakıp koruyacak tek kurum".
Çekirdek aile bencilliği, daracık insani ufkuyla korkunçtu; ancak artık ölü, sıradan, mutsuz bir orta sınıf ailesi bile, hiç yoktan iyi görünüyordu  Brogger'e.  Çünkü geçen yıllar içinde devletin, ailenin bazı görevlerini üstlenmişse de bunu lâyıkıyla yapamayacağı açığa çıkmıştı.  Genç ve zengin insanlara göre tasarlanan ütopyanın geniş bile olsa cimri mekânlarına sığamıyorlardı, bakıma muhtaç yaşlılar.  Benzeri açıklamaları nedeniyle "gerici" olmakla suçlanan Brogger, "Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki, birçok bakımdan ihtiyaç duyduğumuz görüşler gerici gibi görünüyor. O zaman da insan susmayı tercih ediyor. Ama ben sorunlar var olduğu sürece onları ortaya çıkarmayı tercih ediyorum" diyerek kendini savunmuştu, Duygu Asena'nın yaptığı söyleşide. (Aynı dönemde Kadınca dergisinde kadınlara aile ilişkilerinde  bencil olmayı ve özveriden kaçınmayı öğütleyen yazılar yazmakta olan Asena, Brogger'in cümleleri karşısında neler düşündü, bilinmez.)
Brogger'in tespit ve eleştirileriyle gösterdiği sorunlar bugün sosyal devletin başedemediği boyutlara ulaşmış görünüyor.  İşte, Avrupa'da devletler, nüfus içinden oranları artarken daha bir külfetli olmaya başlayan yaşlıların bakımını ucuza getirecek çözümler arıyorlar. Almanya'da gündeme getirilen yaşlıların güney ülkelerindeki ucuz huzurevlerine intikali girişimleri bana bir bakıma Akcura'nın sözünü ettiği "attestupa" çözümünü çağrıştırıyor. Yaşlı nüfusunu başka türlü bir kendinden uzaklaştırma, uzaklara atma...
İsveç gibi müreffeh ülkelerde yaşlıların "evsizliği" bir mekân problemi olmaktan uzak üstelik. "Ergenlik yıllarından başlayarak hızla arası açılan ebevyn-çocuk ilişkisinin sonucu, yaygın olarak genç ve orta yaşlı nüfusun, yaşlıları, kendi ödedikleri vergilerie yaşayan, aslında yaşama hakkı olmayan insanlar olarak görebildiği bir toplumsal psikolojiye varabiliyor" diye anlatıyor Akcura.  Bu toplu psikolojinin asal nedenleri ise daha derin bir yerlerde bulunuuyor olmalı.
Bunları yazarken elbet, bizler –yani daha güneyde yaşayan Müslüman toplumlar- çok daha iyi durumdayız, demek istemiyorum, ama yaşlılar konusunda duyarlığımız henüz umutsuzluğa kapılacak denli donuklaşmış da değil.  Hatta eminim, şehirlerde yaşama alanları toplumsal değerler dikkate alınarak tasarlanabilse ve evler mahremiyeti gözetecek şekilde planlansaydı, aileler de parçalanma ve dağılma sorununa karşı daha dayanıklı olabilirdi.
Bugünlerde sözü hep kentsel dönüşüme getiriyorum, yine de öyle yapacağım: Çarpık Batılılaşmanın kentsel dönüşüm deneme-yanılma örneklerinde (sahiden metaforik bir şekilde de olsa) yaşlıları uçurumlarda kaybetmeye zorlayan bir gidişata yönelmemesi nasıl mümkün olacak?
Bizde aile bağları henüz mekân yoksulluğunun imtihanları karşısında büyük ölçüde direniyor. Yol yakınken, imkân varken kentsel dönüşüm projeleri, yaşlı hastaların aile içindeki yerini göz önünde bulunduran, aynı zamanda  annelerin de hayatlarını kolaylaştıracak bir duyarlıkla hazırlanabilir.
Yaşlılar için dönüşsün kentler, "şehir" olsun. Herhangi bir belediye veya mimarlık örgütü yaşlıları baştacı edecek şekilde hazırlanmış projelerden söz ettiğinde, işte o zaman, kentsel dönüşüm faaliyetlerinin güvenilirliğini tehdit eden yalancı ve sahte gerekçeler karşısında çok sağlam bir tutumun da geliştiğini öğrenmenin sevincini yaşayacağım.